Ég get samt ekki neitað því að það er kominn smá titringur í mig varðandi þetta kokteilseason sem blasir við í haust. Til öryggis ældi ég kvöldmatnum af því að ég komst ekki í ræktina (neidjók auðvitað!). Á daginn velti ég því fyrir mér hvort septembervogue fáist í kaupfélaginu eða hvort ég þurfi að hringja út þyrluna til að ná mér í eintak, hvað maður brenni mörgum hitaeiningum á því að gera Kegelæfingar í vinnunni & hvernig ég eigi að troða langþráðu spa inní socialcalendarinn. Á kvöldin spái ég í því hvort ég fari niður um kjólastærð ef ég kyngi stoltinu & hlýði þegar lögguófétið pínir mig í ræktinni. Á nóttunni dreymir mig svo um hvar & hvernig ég verði mér úti um kjól með perlubróderingu & hvort það væri kannski overkill að mæta í svoleiðis á Airwaves.
Á hinn bóginn erum við Guðrún orðnar svo kátar & ligeglad sveitapíur að það er ekkert víst að perlubródering tóni endilega við það- jú & þó, í sveitinni býr maður bara við annars konar glamour.
Eftir helgina sitjum við svo uppi með trítilóða nágranna, en þau eru íþróttamaður & frú & líða sko engan hávaða. Professionally held ég að það myndi leysa ákveðinn vanda að setja þau á Cipramil en persónulega langar mig bara að segja þeim að hætta þessari djöfulsins taugaveiklun & vera töff; "You are a footballer's wife, why can't you be cool like Ásdís Rán...?"
(Það skrifast á okkur að djókurinn sé ekki fulminant, en við vorum of fullar til að ná myndum af geðvonskuhrukkum fótboltafrúarinnar þegar hún var alveg b-a-n-a-n-a-s. Ímyndið ykkur bara ógeðslegu kellinguna úr Kingpin.)